Άγιος Παΐσιος

Βλέπουμε την εικόνα του μεγάλου αυτού σύγχρονου Αγίου, ενός Αγίου που έγραψε ιστορία με τα θαύματά του, με τη γνήσια Ορθόδοξη ασκητική βιοτή και πνευματικότητά του, και που έλαμψε στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνος. Έζησε δηλαδή στον παλμό της εποχής μας, και αναφέρθηκε σε κάποιες επίκαιρες πνευματικές πτυχές της ζωής του σημερινού ανθρώπου.

Μαζί με τον Άγ.Πορφύριο, συγκροτούν ίσως τους δύο πιο δημοφιλείς Αγίους του καιρού μας. Ήδη, από την εποχή που ήταν εν ζωή ο Άγιος, ορδές προσκυνητών επισκέπτονταν το πασίγνωστο κελί της "Παναγούδας", κάθονταν στο γραφικό υπαίθριο αρχονταρίκι, και κουβέντιαζαν με τον Άγιο, αποκομίζοντας μείζονα πνευματικά οφέλη.

Γεννημένος το 1924 στα Φάρασα της Καππαδοκίας, είχε την τεράστια ευλογία να βαπτισθεί από τον Άγ.Αρσένιο, και να λάβει το όνομά του, κατ' απαίτηση του Αγίου, που διέβλεπε την λαμπρή μελλοντική μοναστική του πορεία. Ερχόμενοι στην Ελλάδα οικογενειακώς, μετά την ανταλλαγή πληθυσμών, κατέληξαν στην Κόνιτσα. Εκεί ο Άγιος εκ νεότητός του νήστευε, μελετούσε, προσευχόταν, αγρυπνούσε... 

Αφού εξεπλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, και αφού εκινδύνευσε πολλές φορές να χάσει τη ζωή του, τόσο κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, όσο και πρωτύτερα, αφιερώθηκε στο μοναχικό πολίτευμα. Η Παναγία δεν ήθελε να χαθεί ένας Άγιος τέτοιου βεληνεκούς. Έτσι, τον κέρδισε το Περιβόλι της, το Αγιώνυμον Όρος, όπου ασκήθηκε σε διάφορα Μοναστήρια και κελιά.  Στη Μ.Εσφιγμένου εκάρη μοναχός το 1954, με το όνομα Αβέρκιος, και το 1957  στη Μ.Φιλοθέου έγινε μικρόσχημος μοναχός, μετονομασθείς σε Παΐσιος.

Ανά διαστήματα εξερχόταν του Όρους, προκειμένου να ολοκληρώσει κάποιες πολύ σημαντικές υποθέσεις, όπως την ανακαίνιση της Μ.Στομίου στην Κόνιτσα, την ανακομιδή του λειψάνου του Αγ.Αρσενίου, πρώτα στη Μονή αυτή, κι έπειτα στη Μονή του Αγ.Ιωάννου του Θεολόγου, στη Σουρωτή, μια Μονή που υπήρξε δική του έμπνευση και δημιουργία. Επίσης, συνέλεξε στοιχεία και συνέγραψε το βίο του Αγ.Αρσενίου. Ενδιάμεσα, είχε επιχειρήσει να ασκητέψει στο Σινά, όμως το κλίμα του τόπου δεν του το επέτρεψε. Όλα αυτά τα χρόνια, ο Άγιος αδολεσχούσε με τις Θείες δυνάμεις, και αξιώθηκε πλήθους χαρισμάτων και υπερβατικών εμπειριών: θεοφάνειες, αγγελοφάνειες, αγιοφάνειες… Βίωσε όμως και έναν αδυσώπητο πόλεμο από τον πονηρό.

Στις 11 Ιουλίου του 1994 (ν.ημ.), σε ηλικία 70 ετών, έχασε την επώδυνη μάχη του με την επάρατο νόσο, κέρδισε όμως το ζητούμενο για κάθε άνθρωπο: επέστρεψε νικητής στην Ουράνια Πατρίδα, και μάλιστα κατακτώντας την αγιότητα, συναριθμούμενος μετά των Αγιορειτών Αγίων Πατέρων.

Ολόκληρη η ζωή του ήταν μια διηνεκής προσφορά προς τον πάσχοντα άνθρωπο. Άγνωστο πόσες ψυχές έσωσε από βέβαιο πνευματικό θάνατο! Εξαιτίας του Αγίου επίσης, πολλές ψυχές κατατάχθηκαν στις μοναχικές τάξεις - και πριν, και μετά την κοίμησή του. Και βέβαια, συνετέλεσε κι αυτός ποικιλοτρόπως, ώστε ν' ανθήσει και πάλι ο μοναχισμός στο Άγ.Όρος, ένας μοναχισμός που παρέπαιε στο Όρος τις δεκαετίες του '60 και '70...