Άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης

Ο Άγιος αυτός είναι ο πιο πρόσφατος, βάσει χρονολογίας κοίμησης, της χορείας των Αγιορειτών Αγίων, καθότι εκοιμήθη λίγο πριν δύσει ο 20ός αιώνας, το 1998. Πρόκειται περί ενός απλού, ταπεινού ερημίτη - ασκητή της Αθωνικής ερήμου, που επιθυμούσε την ησυχία και την αφάνεια. Όμως, όσο και να προσπαθήσει κάποιος να κρύψει την αγιότητα, κάποια στιγμή αυτή προδίδεται. Και ο Εφραίμ υπήρξε ένα υπόδειγμα ασκητού - κελιώτου, που επιδίωκε μεν την αφάνεια, όμως η ακτινοβόλος παρουσία του, το σπινθηροβόλο βλέμμα του, όπως και όλες οι αρετές και τα χαρίσματά του, δεν θα μπορούσαν να μείνουν για πολύ καιρό κρυμμένα... Αποστρεφόταν τις δόξες και τις τιμές. Αποστρεφόταν τον κόσμο. Κάποτε αναγκάστηκε να βγεί από το Όρος, για ιατρικούς λόγους, μετά από 38 συνεχή χρόνια παρουσίας στην ασκητική του παλαίστρα, στην Αθωνική έρημο, στο κελί του Αγ.Εφραίμ του Σύρου, του οποίου το όνομα έφερε. Σ΄αυτό το κελί λοιπόν, στον κακοτράχαλο και άγριο τόπο των Κατουνακίων, παρέμεινε επί 65 χρόνια πιστός, χωρίς ποτέ να μεταπηδήσει σε άλλο τόπο άσκησης.

Ο ΆγΕφραίμ γεννήθηκε στο Αμπελοχώρι Θηβών, το 1912. Στη Θήβα τελείωσε το εξατάξιο Γυμνάσιο, και, αφού έλαβε διάφορα μηνύματα και σημάδια - οδοδείκτες προς το μοναχισμό, το 1933 προσήλθε στο κελί που προαναφέραμε - στο οποίο και έζησε αδιάκοπα, μέχρι την κοίμησή του, το 1998. Λίγο καιρό μετά την έλευσή του στο κελί, πραγματοποιήθηκε η μοναχική κουρά του.   Έλαβε το όνομα Λογγίνος, και στις αρχές του 1935 εκάρη Μεγαλόσχημος μοναχός.Τότε μετονομάσθηκε σε Εφραίμ. Την επόμενη χρονιά χειροτονήθηκε ιερέας. 

Όταν είχε αφιχθεί ο Άγ.Ιωσήφ ο Ησυχαστής στην - γειτονική των Κατουνακίων - περιοχή του Αγ.Βασιλείου, ο Εφραίμ εκτελούσε χρέη ιερέως εκεί, όπως και στην κατοπινή περιοχή της Μικρής Αγ.Άννης, όπου ασκήτευε ο Άγ.Ιωσήφ. Η συγκεκριμένη γνωριμία του, υπήρξε καταλυτική για τη συνέχεια του ασκητικού του βίου. Ο Άγ.Ιωσήφ του μετέδωσε πάρα πολλά μυστικά.

Το 1973 αναπαύθηκε και ο γέροντάς του, Νικηφόρος, και έμεινε μόνος στο κελί. Τότε, τελείωσε πλέον η ζωή του ως υποτακτικού, και θα άρχιζε η ζωή του ως γέροντος και πνευματικού. Η αγιασμένη μορφή και προσωπικότητά του, προσείλκυσε νέους μοναχούς, κι έτσι συστήθηκε τελικά μέσα στα επόμενα χρόνια μια συνοδεία 5-6 μοναχών.

Δεχόταν τους επισκέπτες πάντα ζεστός, καλοσυνάτος. Είχε κάνει κτήμα του τη μονολόγιστη ευχή "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με". Η ευχή είχε γίνει ένα με την ύπαρξή του, είχε γίνει δεύτερη φύση του.

Οι νουθεσίες του πάντα χαριτωμένες. Επέμενε ιδιαίτερα στην αρετή της υπακοής, αν και ερημίτης. Την υπακοή τη θεωρούσε ως το Α και το Ω του μοναχικού βίου, ως θεμελιώδη αρετή. Τη συνιστούσε στους πάντες, κοινοβιάτες, σκητιώτες, κελιώτες, σε μοναχούς και κοσμικούς. Τόνιζε επίσης την αναγκαιότητα των Θείων Μυστηρίων, ειδικά της Εξομολόγησης και της Θείας Κοινωνίας.

Στις 14 Φεβρουαρίου του 1998, έλαβε τέλος η επίγεια παρουσία του Αγίου. Ανυψώθη προς τον Ύψιστο και τη Μητέρα Αυτού, τους οποίους υπηρέτησε για παραπάνω από μισό αιώνα, ως ασκητής και ιερέας Αυτού...